Podatność na zranienie jest tak związana z życiem ludzkim jak oddychanie

Clementine Have

Clementine Ellen Have, 27/12/2005, gdzieś pod Londynem ✿❁❀ Hufflepuff, rok V ✿❁❀ długa na trzynaście i pół cala różdżka, wykonana z drewna migdałowca i sierści niuchacza ✿❁❀ nieznany status krwi (mocno podejrzewa, że jest adoptowana), jasnowidz ✿❁❀ jej patronusem jest szop, bogina strzeże, jak największej tajemnicy ✿❁❀ oficjalnie jedynaczka, nieoficjalnie poszukuje informacji o swojej potencjalnej rodzinie ✿❁❀ córka bibliotekarza i wiecznie zabieganej pani doktor ✿❁❀ Klub Eliksirów, Koło ONMS, Koło Alchemiczne ✿❁❀ posiadaczka syczka krzykliwego o imieniu Granda

✿❁❀

Mogłaby iść do lasu i w lesie zniknąć, przepaść jak kamień w wodę, byle nikt jej nie szukał, byle niczego od niej nie chciał. Dobrze się czuje w otoczeniu roślin i zwierząt, znacznie gorzej w otoczeniu ludzi, bo ludzie dużo mówią i dużo robią, a większość z tych gestów jest zbędna, większość słów jest niezrozumiała. Często się kłócą, sypią żartami, które nie są śmieszne, i trzeba udawać, że się rozumie, że się popiera; w innym wypadku patrzą tak dziwnie, śmieją się potem pod nosem, ale nigdy nie powiedząc nic wprost. Zakochują się w tych nieosiągalnych, a potem mają złamane serca, albo zakochują się i są szczęśliwi, a potem już nie są i mają złamane serca. Ronią łzy nad błahostkami, jak kiepska ocena z Transmutacji albo zniszczona sukienka, a zdają się kompletnie nie zauważać tych ważnych rzeczy, jak choćby szacunek, który każdemu się przecież należy. Stara się zrozumieć, ale nie rozumie; nauczyła się jednak udawać, dobrze wyczuwa emocje (nawet, jeśli uważa, że są nieadekwatne do sytuacji), umie pocieszyć i jest uważana za miłą, choć jest jej wszystko jedno. Tak jest po prostu łatwiej – być, wysłuchać, poklepać po ramieniu, ale nie oczekiwać niczego w zamian. Oczekiwania, choćby tylko wzajemności, wydają się ludzi odstraszać. Więc mogłaby zaszyć się w lesie, zbudować kamienną chatkę, mieć dużo zwierząt i dużo roślin, ale mało znajomych (chociaż nigdy im tego nie powie, oczywiście). Bardziej niż lekcje męczą ją wieczory w Pokoju Wspólnym, gdzie zbiera się cała młodzież Hufflepuffu, dziewczyny chichoczą, chłopcy przekrzykują się między sobą swoimi coraz bardziej męskimi głosami, jakiś dzieciak płacze w dormitorium za domem. Ona próbuje czytać, stara się nie zwracać uwagi na otoczenie. Ktoś ją zagaduje, unosi głowę, ma nieprzytomne spojrzenie; uśmiecha się szybko, wyłącza muzykę, odpowiada uprzejmie i miło. Czasem się zastanawia, czy to ma jakiś sens, ale bardzo nie lubi ranić czyichś uczuć, nawet, jeśli jest potem zmęczona, przytłoczona problemami rozmówcy i własną nieporadnością w temacie. Lubi przesiadywać w sowiarni i gadać do swojej sowy, lubi piwo kremowe i mugolską gorącą czekoladę w torebkach, ma prawie-pewność, że jest adoptowana (prawie-pewność to taka pewność, tylko że jeszcze nie do końca), uśmiecha się łagodnie i często. Mówi do zwierząt, głaszcze rośliny i śpiewa pod nosem piosenki, kiedy nikt jej nie słyszy; chodzi na mugoloznawstwo, bo jest ciekawa, co czarodzieje wiedzą, a co myślą na temat mugoli; często boli ją głowa od niewyraźnych wizji i chciałaby, żeby zarówno świat, jak i ludzie, byli choć odrobinę lepsi, choć trochę bardziej wyrozumiali.