Call me crazy, call me insane, but I feel much better nowthat I'm out of my mind

i  feel the devil

inside of Me

Iris Mulciber

13 XI, Scorpio | Pureblood | Obsessive & Furious | VII | Slytherin
Elm, 12”, Dragon heartstring, Inflexible

córka śmierciożercy Mulcibera II, któremu udało się uciec sprawiedliwości i sędzi Wizengamotu Josephine, której nie przypisano winy współpracowania z Lordem Voldemortem uznając, że działała pod wpływem Imperiusa | starsza siostra jedenastoletniego charłaka Colina, którego istnienie skrzętnie zataja | lata przeprowadzek, zaklęć ochronnych i ministerialnych kontroli | ojciec od roku w Azkabanie | chorobliwa ambicja i wyniszczające pragnienie zdobycia uznania rodzica | sześcioletnia powściągliwość i chłód zastąpione tłumionym do tej pory obsesyjnym oddaniem ideom Czarnego Pana | wściekłość wrząca w żyłach | paląca chęć zemsty | nienawiść, rozdrażnienie, sarkazm, brak skrupułów | przeciągająca się w fascynacji czarną magią i magią niewerbalną | wbrew sobie odnajdująca wyciszenie w mugolskiej poezji | męskie koszule i kamizelki, czerń ubrań i stal w oczach | szukająca Ślizgonów | Klub Eliksirów, Klub Zaklęć | patronusa brak | bogin w formie lustra | backwards to where it all began | POWIĄZANIA

Zgnilizna. W przeżarciu tkanek i gangrenie trawiącej mięso, w osmoleniu zapleśniałym pyłem żył, w zabrudzeniu dumnej czystości. Rozrastająca się w sześcioletnim zgarbieniu sztywnego od wściekłości kręgosłupa, w niewypowiedzianym wrzasku, strachliwym oczopląsie i rozegraniu pulsujących myśli, w pozbawionym zmysłów trwaniu. Bo głucha była na łgarstwa matki, która przy ministerialnym nalocie powtarzała, że dzieci owocem gwałtu a pozostawione śmierciożercze nazwisko jedynie lękiem przed zemstą. Głucha na szkolne plotki, obrazy i odwrócenie się od idei Czarnego Pana, głucha na własne buntownicze myśli w wewnętrznym charkotliwym uduszeniu. Ślepa była na ziemistość cery ojca, jego pogłębiające się szaleństwo i wychylającą się z piwnicy ukochaną, zgarbioną sylwetkę po kolejnej przetrwanej w szczurzej kryjówce kontroli. Ślepa na szlam i wojennych zwycięzców spychających takich jak jej rodzina w obślizgłe kanały nieistnienia, na brata – w Hogwarcie na jego poniżające istnienie, w domu na charłactwo, gdy powstrzymując obrzydzenie czytała mu niestarzejące się baśnie barda Beedle'a. Ślepa na własne pragnienia i pokuszenia w bolesnym samo spętaniu. Niema w kłamliwym ułożeniu życia, by nie wychylać się i nie przywoływać problemów, dla ojca, w niepokojących ucieczkach i unikach, w cichym wniknięciu w chłodne ściany, w zacienionym trwaniu. Niema na krzyki matki i w automatycznych, wyuczonych odpowiedziach dla aurorów. W cichym czytaniu ojcowskich czarnomagicznych ksiąg, niewypływających łzach i wyrafinowanych zaklęciach. W tłumionym poduszką wrzasku, kiedy nieustannie w oczach ojcach jawiła się jako niewystarczająca, nieistotna niemęskim będąc potomkiem. Niema w odbierającym mowę bólu. W bezdotyku w fałszywej znieczulicy, gdy drzazgi w palcach i zagryzienie spierzchniętych od wiatru warg stawało się jedynym wyczuwalnym bodźcem. W siniakach i zaciśnięciu zębów na przedramieniu, by poczuć i stać się silniejszą. W bezsmaku i węchu egzystując w imitacji życia.
Wykrwawienie. W brutalnym wypruciu z mięsa brudu i uniżenia, w bolesnym wypaleniu i pocięciu, wyrwaniu z bezwładnego ciała zaropiałego, bijącego serca, gdy odnaleziono ojca i go pojmano. Gdy wszystkie kłamstwa wyszły na jaw, a ją spoliczkowano w parzącej, nieoczekiwanej stracie tego, na którym jej tak zależało. Bo kochała go i nienawidziła, pragnęła uwagi i uznania, ojcowskiej miłości i mentorskich pochwał, pożądając jego pocałunków w czoło dla dziecięcego uspokojenia i dojrzałych uwag dla jej postępów, wrzenia i wspólnych obsesji. Jednego zdania, wybłaganych w skomleniu choć dwóch słów: jestem dumny. Więc kryła i kłamała dla niego, topiąc się i umierając, oddając mu wszystko. A mimo to odebrali jej go, wsadzili do Azkabanu, obdzierając ją z najmniejszych marzeń, agresywnie wrzucając w przebodźcowany, przerażony byt. Przykleili łaty i spętali, skazując na wymarcie, w chłodzie porzucając kolejną półsierotę. W ciszy i ciemności, w beznadziei i nicości.
Rozkwit. W zasklepieniu i zewnętrznym zabliźnieniu, odpleśniałej krwi i różanych cierniach rozpychających płuca, w dumnym rozprostowaniu zastałych kończyn i skrzywionego kręgosłupa, w gwałtownym odzyskaniu zmysłów – głośnych, świeżych i pięknych w buzującym szumie wściekłości. Bo słyszy już, ostro i wyraźnie kpiny i pomyłki, więc odpowiada i drwi w odnalezieniu prawidłowej ścieżki. Słyszy nocny płacz brata i szelest sowich piór, gdy po raz kolejny wysyła ojcu list w błaganiu o uwagę, oddech tej śpiącej w łóżku obok i płacz tej katowanej. Naganę, szum wiatru i szmer pierwszej klątwy. Bo widzi już jaskrawo i dobitnie, w przymrużeniu oczu oceniając winę wszystkich ją otaczających, raniąc i się mszcząc w prostym obraniu celów. Widzi zaskoczenie na twarzach i swoje nowe, lepsze odbicie w przerażającym lustrze, skulonego ojca w azkabańskiej celi, który nie reaguje na żadne słowa córki, widzi jego puste oczy i widzi pustkę w swoich. Widzi raniące ją w stopy szkło rozsypane na obranym szlaku. I mówi już, bo rozsznurowała zaszyte usta, kąsając, rzucając się do gardeł i odsłoniętych szyi w pragnieniu złamania wszystkich, przed którymi się uginała. Kłamie dla wygody i korzyści, dla rozdrażnienia i zachwiania porządku. Krzyczy i się śmieje – w straceńczym ostatnim locie. Bo czuje już wszystko, tak cudownie w wolności, w smaku wiatru i chłodzie złotego znicza, w iskrach magii przepływających po ukochanej różdżce. Czuje w swądzie słodkiej zemsty, gdy we wściekłym rozdrażnieniu ukarać pragnie wszystkich - za swój ból, za tęsknotę, ten strach i utratę ojca. Za własne stracone życie. Więc rzuca się, znęca się i prostuje w splamionej dumie, poddaje obsesji i oddaje wspomnieniu strąconego z tronu Lorda, godnie kontynuując tradycje nazwiska zawsze przecież lojalnego Czarnemu Panu. Wściekle zrzuca stare maski i pęta, a może dusi się w nowych i wymyślniejszych w doskonałym kłamstwie. I żyje tak, tworząc się na nowo, w bolesnym pytaniu czy koniec początku to czy koniec nigdy niezaczętego.

Iris to skomplikowane dziewczę, gryzie i jest niemiła, ale da się ją chyba polubić. Zapraszamy wszystkich, niech nasze dzieciaki nie mają za łatwo!
Za inspirację dziękuję Mighty Virgin. <3

✉ littlechildsdream@gmail.com

— gitano;