so fuck you, i hope you rot in helli know you never cared, but i'm still doing well

he still remembered when he first felt her warmth
the rays of her smile
burning
of
his
skin
until nothing left but bones
and smoke of rose

——— Icarus Ainsworth

icarus edgar ainsworth —— 25 maja 2006, oxford —— z czystokrwistej rodziny —— gryffindor —— vi rok —— pół-wila —— owoc romansu ojca —— koło astronomiczne i astrologiczne —— klon, 11 cali, włókno ze smoczego serca

Icarus upadał.
Powietrze wokół niego stęchłe było od łez, krwi i zepsucia. Wilgotne, ciężkie, duszące, otaczało go ze wszystkich stron, wypełniało płuca i wdzierało do każdej komórki. Niemożliwym było się poruszyć – nie, kiedy całe jego ciało zdawało się ociążałe, kończyny jak z ołowiu; pióra jego skrzydeł zlepione były zimną, zieloną masą, rozkłądającą się na jego oczach. Świat mknął wokół niego, rozmazany, niepokojąco pusty i pełny zarazem, a Icarus upadał, wciąż i wciąż, i wciąż, zbyt słaby, by wyrwać się z marazmu, by znów wznieść się w przestworza.
Czuł w powietrzu zapach zgnilizny – ostry, drażniący nozdrza, przenikający ubrania; zapach, którego w żaden sposób nie mógł się pozbyć, który zalągł się głęboko w jego wnętrzu. Wokół niego nie istniało nic: tylko ten zapach, to powietrze, ta zgnilizna barwiąca serce na zielono. Icarus upadał, długo i nieprzerwanie, i gdyby nie ta pustka w sercu, czerniejąca bardziej i bardziej, czas przestałby dla niego istnieć. Gdzieś tam wysoko, nad jego głową, świeciło słońce – ale Icarus przestał czuć jego ciepło już wieki temu, powietrze wokół niego wilgotne, ciężkie, mroźne.
Pragnął rozgrzać zziębnięte kończyny – ale w rzeczywistości jego upadku nie było miejsca na światło. Zostawał tylko uśmiech — czarujący, lekki, ciepły, jak te promienie, których już dawno nie czuł na swojej skórze. I Icarus uśmiechał się – tym szerzej, im dłużej upadał, tym cieplej, im bardziej lodowate stawało się jego ciało. Reakcje, które ten uśmiech potrafił wywołać, przyprawiały go o dreszcze – tak przyjemnie pobudzające w tym świecie pozbawionym przyjemności, rozpalające skórę jak nic innego. I Icarus śmiał się – beztrosko, głośno, czarująco. Patrzył, jak ludzie tańczyli do granej przez niego muzyki – niczym marionetki na sznurkach, kierowane przez niego, będące na każde jego skinienie. Ale po czasie zapach zgnilizny stawał się zbyt ciężki, by nie dotrzeć i do nich – a muzyka gasła gwałtownie, nie pozostawiając po sobie nic, prócz wspomnienia ciepła, i otulającej wszystko wilgoci.
Bo nawet najpiękniejsza nuta nie potrafiła zasłonić tego, czym stał się Icarus – swobodnym spadkiem, powietrzem stęchłym od łez, krwi i zepsucia, zgnilizną rozkładającą serce ukrytą za pięknym uśmiechem i piękniejszymi słowami.

dzień dobry! na wizerunku louis partridge, w tytule glaive, reszta moja. icarus to trochę smutny pan, ale do flirtów rwie się jak nikt inny. :D szukam dla niego przyrodniego rodzeństwa. oprócz tego przydałby się ktoś do kochania: pani, pan, jestem otwarta na propozycje. mail: zwiedle.kamelie@gmail.com