if the sky that we look upon should tumble and fall

♪♪

Narcis Mulciber

All in my head
tongue tied in knots
keeps shutting me up.
Just let me out...

właść. Narcis Tom Mulciber; urodzony 7 kwietnia 2004 w Irlandii; syn skrzypaczki i byłego sędziego Wizengamotu; wnuk wiernych popleczników Lorda Voldemorta; od śmierci ojca zamieszkujący dom z matką i dziadkiem; Ślizgon, ku własnemu rozczarowaniu; siódmy rok, choć w Hogwarcie lat osiem, powtórzona szósta klasa w wyniku zbyt wielu nieobecności; były szukający wężowej drużyny quidditcha, którą opuścił przed dwóch laty; członek klubu zaklęć; doskonalący się w magii niewerbalnej; twórca kilku zaklęć, w tym wyjątkowo paskudnej klątwy; ku zawodzie rodziców nie skrzypek a melancholijny poeta; patronusem kanarek, choć niegdyś wyczarowanie go przychodziło mu z większą łatwością; za dzieciństwa bogin przyjmujący postać humanoidalnej istoty bez ruchu stojącej w zacienionym rogu pomieszczenia, obecnie objawia się jako powieszona matka; posługujący się dwunastoipółcalową różdżką z wiązu o rdzeniu z włosa z głowy wili, którą dwa lata temu odziedziczył po ojcu; Powiązania

 

...I wanna run

Życie dzieli się na to co przed i na to co nastąpiło po, choć może zawsze i wszystko wyglądać miało tak samo. W nieuchronnym locie ku złamaniu skrzydeł, w zachłyśnięciu się uwiązaną w gardle ciszą i goryczą niewypowiedzianego, w uduszeniu, mimo, że sznurowa pętla nie jego otoczyła szyję. W zagubieniu, niewiedzy i odgrywaniu ról dla wszystkich, których nie potrafiłby zawieźć, w rozdrobnieniu duszy na to kim był, kim jest i kim być powinien, przez wszystkich mierzony według innych miar, a jakby tych samych - wiecznie do niego niedopasowanych, a jakby pasujących idealnie. W oddechu, którego nikt nie słyszy, w emocji, której nikt nie widzi. W niemym pytaniu i niemej odpowiedzi - dlaczego i po co, wciąż, wciąż, wciąż.
Życie dzieli się na to co przed - zamglone dni i zamglone godziny, odległe i jakby nigdy nieodbyte. Na uśmiechy matki i dłoń na policzku męża, wolne tańce w kuchni i pocałunki rodziców, z każdym rokiem jakby smutniejsze i krótsze, mimo, że nikt nigdy do tego się nie przyznał. Na zapach kawy ojca i iskry zaklęć wypływające z różdżki zajmujące dziecięcą ciekawość, na siedzącego w fotelu dziadka, stale i niezmiennie, o ciężkim ciele i pustym spojrzeniu utkwionym w przyszarzałe odnogi genealogicznego drzewa. Na spacery, gdy dziecięcymi dłońmi pchał wózek z niesprawnym ciałem i trzymał pomarszczoną dłoń tatuowanej śmiercią ręki. Na skrzywienie warg matki i złość ojca, jego ciężką pięść, która uderzyła po raz pierwszy i po raz ostatni w reakcji na narysowany w zabawie mroczny znak - wtedy jeszcze w dziecięcej głowie pozbawiony okrutnego znaczenia. Na rozdziały pochłanianych książek i odkrytą prawdę o nazwisku, kobiece łzy, coraz rzadziej golony ojcowski policzek i kłótnie za zamkniętymi drzwiami. Miał nie słyszeć i miał nie rozumieć - trwać w szklanej bańce, której spękań miał nie dostrzegać. Odgrywać swoją rolę - chłopiec w nakręconej, fałszującej pozytywce.
Życie dzieli się na to co nastąpiło po - ciche dni i ciche godziny, wydłużone i jakby odtwarzane bez końca w bolesnym zacięciu. Na słowa te ostatnie i skrzypienie pod stopami podłogi strychu, odnalezione ciało i raniący palce sznur, na pożegnalny list - ten prawdziwy wydzierający w duszy dziurę i ten, który podrobił, by mniej złamać matczyne serce. Na czerń nad trumną i ziemię pod palcami, zaciśnięte wargi i w ciszy wywrzeszczane pod wodą lęki i wyrzuty, bo nie zrobił wystarczająco. Na coraz cięższe ciało i coraz cięższą głowę, gdy nie potrafił wstać z łóżka, ignorując wszelkie docierające do niego słowa. Na powrót do Hogwartu i powrót do swych ról, mimo ogarniającego organizm poczucia bezsensu. Na bladą matkę zamykającą się w swej bibliotece, jej pokrywające się kurzem skrzypce, plamy atramentu na palcach i niezmiennie puste spojrzenie dziadka, którego nie potrafił nienawidzić i nie potrafił kochać, mimo to, wciąż czytając mu na głos wszystkie wysyłane do niego listy, jakby w jego półmartwym ciele odnajdując jedyną w ich domu namiastkę życia. Na pustkę gnieżdżącą się w jego ciele, pustkę na twarzy i w omszałych marzeniach.
Życie dzieli się na to co przed i na to co nastąpiło po, choć może zawsze i wszystko wyglądać miało tak samo. W rozgoryczeniu i bezpiecznej złośliwości, w zapisanej w genach bezgranicznej lojalności rodzinie i wyklętemu przez historię nazwisku, w ambicji i podrygiwaniach serca uciszonych chłodną analizą myśli. W troskliwych listach pisanych matczyną dłonią i strachu czy żaden z nich nie stanie się tym pożegnalnym, w szeleście książkowych stron, szmerach zaklęć i pospiesznym ukryciu notatek o stworzonej klątwie, po tym, gdy chciał jej użyć. W ciągłym zawieszeniu pomiędzy oczekiwaniami i nadawanymi mu etykietami - miał być dobrym synem i inteligentnym uczniem, dumnym członkiem rodziny i tym potomkiem śmierciożercy, być wiernym ideom i poddanym nowemu porządkowi, pięknym chłopcem o pięknym imieniu, choć stał się jedynie tym umierającym z tęsknoty. Chcąc być nikim i każdym. W niemym życiu i niemej sennej śmierci - wciąż, wciąż, wciąż.

elirose

Autorskie powitanie i paplanina
Cześć, miło na nowo zanurzyć się w potterowym świecie - mam ogromny sentyment do tego uniwersum i chyba już nigdy się go nie wyzbędę. <3 Zapraszam do wątków najprzeróżniejszych, cieszmy się pisaniem.
Cytaty to Stand by me oraz I wanna run, Ki:Theory; na wizerunku Sven de Vries. W karcie podlinkowana jest muzyka, ale jakby ktoś chciał przesłuchać całej playlisty towarzącej mi przy tworzeniu Narcisa, to odsyłam tutaj. Można mnie również złapać pod mailem:
omeganoralpha@gmail.com