Embrace the glorious mess that you are

Marina Groom

26.11.2004 | Półkrwi | Krukonka | VI rok | 13 cali, włos willi, heban, giętka | Patronus: Motyl | Klub Zaklęć

Drewno
Składa się z wielu małych elementów, tworzących razem osobliwą całość.
Z książek, które zawsze nosi ze sobą w torbie, żeby móc przysiąść gdzieś na parapecie i zanurzyć się w lekturze. Teraz wybiera już te blisko sal lekcyjnych, nie chcąc zarobić kolejnego szlabanu za spóźnienia.
Ze złotego zegarka, trochę za luźnego jak na jej drobny nadgarstek, który odziedziczyła po babce, uzdrowicielce. Nie ściąga go praktycznie nigdy. Ból po stracie jest jeszcze zbyt duży a znajomy ciężar dodaje jej otuchy.
Z przenikliwych błękitnych oczu, które na pewno nie raz wpatrywały się w ciebie gdzieś na szkolnym korytarzu. No, właściwie to nie tyle patrzyły na ciebie co na twoją różdżkę. Marina kocha różdżki. Chciałaby kiedyś zająć się ich wytwarzaniem. Oczywiście jeśli rodzice, również uzdrowiciele, pozwolą jej na porzucenie rodzinnej tradycji. Podejrzewa, że szanse na to są nikłe, jednak kto zabroni dziewczynie marzyć.
Z długich palców pianistki, takich samych jak u matki. Jeśli dopisze ci szczęście, możesz czasem usłyszeć jak gra wieczorami w sali chóru. Stary nawyk. Kolejna rodzinna tradycja.

Rdzeń
Uderzała palcami w oparcie szarego fotela. Szybko i mocno, zdradzając swoje zdenerwowanie. Nie chciała tam być. Nie chciała siedzieć i odpowiadać na pytania obcego człowieka z notesem na kolanach. Przecież nic jej nie było. Nie mogło być. Nie przeżyła żadnej traumy. Miała dwoje kochających rodziców, dom, wystarczająco pieniędzy na wygodne życie. Wielu miało gorzej niż ona.

Nie pamiętam pierwszej śmierci. Może dlatego, że nie dotyczyła mnie aż tak bardzo. Przemknęła gdzieś nieopodal mojej głowy, tylko na chwilę pojawiając się w zasięgu wzroku.
Kolejnych też nie jestem sobie w stanie przypomnieć. Pamiętam łzy, lecz niezbyt wiele smutku. Pamiętam trumny i pamiętam leżące w nich ciała. Żadne z nich nie było mi nigdy bliskie. Nie tak jak Jej ciało.
Jej ciało było ciepłe i miękkie, tak często obok mojego ciała. Pamiętam plamki w jej oczach i pamiętam kształt dłoni. Pamiętam dźwięk jej śmiechu, bo nadal rozbrzmiewa mi w głowie.
Kiedy zachorowała, serce złamało mi się na pół. Uciekałam od niej już wcześniej, lecz nigdy tak szybko jak w tamtym momencie. Uciekałam, bo nie chciałam czuć się tak, jak czuję się teraz.
Nie dopuszczam do siebie wiadomości, że jej już nie ma. Że nigdy już nie zobaczę jej oczu, dłoni, nigdy już nie usłyszę jej śmiechu. Miała w sobie tak wiele życia, jak mogło ją opuścić?
Pamiętam jednak pustkę. Pamiętam jak nie mogłam zasnąć pierwszej nocy, myśląc o jej ciele w kostnicy. Pamiętam uczucie rozrywanych wnętrzności gdy dowiadywałam się, że jej już nie ma. I strach przed pogrzebem. Przed włożeniem jej ciała do ziemi. Jednak w mojej głowie to nie jej ciało spoczywało w trumnie zjeżdżającej do grobu. To nie mogło być jej ciało. Ona nadal żyje, gdzieś, gdzie ja po prostu nie mogę jej dotknąć…

- Masz silną potrzebę ratowania wszystkich dookoła, Marino. Działasz impulsywnie i często nie liczysz się z konsekwencjami. Nawet tymi dotkliwymi. Twój ojciec mówił, że wielokrotnie trafiałaś do gabinetu dyrektora z powodu wszczynanych bójek
No tak, przecież nie powiedział ci, że rzucam drętwotą w każdego Ślizgona, nabijającego się z pierwszaków. Lepiej po prostu insynuować że podchodzę i wale im pięścią między oczy. Sprytne.
Zawiesiła spojrzenie na zegarku, który nosiła na lewym nadgarstku. Był stary, odrobinę wyszczerbiony jeśli odpowiednio się przyjrzeć, lecz działał bez zarzutu. Od pięćdziesięciu pięciu lat nie stanął ani na sekundę. Nie tak jak jej serce.
- Po prostu nie lubię, jak ktoś gnębi słabszych. To tyle. Nie mam żadnego kompleksu ani nic.
Pomaganie było jej misją. Zawsze mówiła, że nie wolno odwracać się plecami do tych, którzy cię potrzebują. Nie wolno spuścić wzroku.


Z trudem przychodziło mi łapanie kolejnych oddechów, lecz chwytałam je i tak, mimowolnie, całkowicie zdziwiona tym, że nadal mi to wychodzi, że nie zapomniałam przez to wszystko, jak się oddycha. Tak samo jak dziwił mnie brak ziejącej pustką dziury w centralnej części mojej klatki piersiowej i fakt, że wszystkie żebra nadal mam całe. Że ten żar, który przelewał się przeze mnie przecież tyle razy, nie stopił mi żył i nie zwęglił tkanek. Że nadal mam siłę otwierać opuchnięte powieki a cienie pod oczami nie są aż tak przeraźliwie fioletowe jak się spodziewałam. Codziennie dziwiło mnie moje ciało, nadal w jednym kawałku, jakby ten rozrywający na części ból w ogóle mnie nie dotyczył. Jak gdyby moje wnętrzności nie były wyszarpywane na zewnątrz tyle razy przez otwór w brzuchu, lecz nie dostrzegałam żadnego otworu, nawet najmniejszej blizny.

[ Cześć!
Zapraszam do wątków wszelakich!
niewidzialna.gaol@gmail.com
GG: 73313735 ]