itsy bitsy spider

Ulysses Stansell
& co.

Gruba Dama już siódmy rok z rzędu marudzi, kiedy wraca po godzinach do Pokoju Wspólnego w Wieży Gryffidoru, lecz on twardo wierzy w swój urok osobisty i jakoś zawsze udaje mu się prześliznąć bez srogiej kary, którą co roku obiecuje opiekun Gryfonów. Drugi rok z kolei próbuje sformować porządną drużynę Quidditcha, przy czym coraz częściej zastanawia się, jak byłemu kapitanowi, którego zastąpił dwa lata temu, udawało się z nimi wytrzymać i coraz częściej dochodzi do wniosku, że bycie tylko ścigającym w zupełności mu wystarczało.
Przejawia niepokojące tendencje do wymieniania zaklęć zamiast konkretnych argumentów podczas sprzeczek z innymi uczniami, przez co nie raz i nie dwa lądował w lochach czy cieplarni, odbywając jeden ze słynnych hogwarckich szlabanów. Mało który profesor ma jednak świadomość, że lekko zatęchły zapach lochów, czy wilgotny i duszny klimat cieplarni działa na niego wręcz kojąco, a Eliksiry i Zielarstwo to jego wielkie hobby i pasja, gdyż bynajmniej nie widać tego w jego ocenach. Ot, zdolny leń, jak zwykła mawiać jego babka — badaczka i pionierka w dziedzinie nowoczesnych eliksirów wykorzystywanych przez magomedyków na całym świecie.
Nigdy nie przyzna się do tego głośno, ale kompletnie nie potrafi grać w szachy, za to całkiem nieźle czyta Tarota, ku zarówno udręce jak i uciesze własnego dziadka, który hobbystyczne wpaja wnukowi obie te umiejętności, odkąd ten nauczył się sam siedzieć i mówić.
Część wakacji co roku spędza w Rumunii, gdzie rodzice prowadzą rezerwat dla porzuconych z jakiegoś powodu przez matki, chorych, czy skrzywdzonych smoków i czasem naprawdę ma wrażenie, że gdyby był jednym z nich, mama miałaby do niego zdecydowanie więcej cierpliwości. Druga część wakacji od lat zarezerwowana jest dla najlepszych mugolskich dziadków na świecie na przedmieściach Londynu, gdzie dziadek robi najpyszniejszą szarlotkę, a babcia z coraz większym podziwem przygląda się, jak jej wnuk bierze na warsztat coraz trudniejsze utwory fortepianowe. A przecież nie tak dawno uczyła go grać Itsy Bitsy Spider.
Od siedmiu lat niezmiennie posługuje się hebanową różdżką z włóknem ze smoczego serca i niemal przez cały czas nosi ją wetkniętą w tylne szlufki spodni. Odkąd poznał swojego bogina, zawsze przybiera on postać Banshee, którą ma nadzieję kiedyś postraszyć Czarnym Hebrydzkim, chociaż tak naprawdę jego patronus coraz bardziej przypomina żurawia.

Odautorsko:
Ten pan już tu był, zanim Longbottom zamknął szkołę na czas kwarantanny.
Stansell jest zmienny jak pogoda w marcu, raz wydziera się na całą drużynę Quidditcha, by za chwilę zaszyć się w cieplarni i troskliwie doglądać swoich roślin. Nie gryzie, czasem warczy. Polecamy się.
Fc: River Phoenix.
Achtung: Piszę głównie w weekendy, na tygodniu życie męczy mnie zbyt mocno.
Mail: wiredered@gmail.com