Beginning to End

Cyan Rookwood

Cyan Augustus ♦ ur. 18.02.2005 w Anglii ♦ syn zbiegłego z Azkabanu Augustusa Rookwooda i czystokrwistej charłaczki ♦ przez wiele lat związany przysięgą wieczystą ♦ od roku półsierota: matka zmarła ugodzona Avadą, ojca pojmano i po wyroku ponownie osadzono w Azkabanie ♦ razem z opryskliwym dziadkiem mieszka na poddaszu kamienicy na Ulicy Śmiertelnego Nokturnu ♦ przeklęty talent do tych paskudnych uroków i klątw ♦ szkolny dziwak ♦ Ravenclaw ♦ VII rok ♦ 12¾ cala, jałowiec, włokno ze smoczego serca, sztywna ♦ koło transmutacji ♦ koło teatralne ♦ niegdyś klub pojedynków ♦ brak patronusa ♦ boginem śmierciożerca ♦ testralowe szepty z zaświatów

Jak spojrzeć mam w oczy, gdy tracę zdolność widzenia? Ostrość łamie się i kruszy niby w zaćmowym powleczeniu źrenic, barwy bledną i nikną, i niknę ja sam w mglistym oślepieniu. I widzę świat odległy, obcy, zimny w palecie szarej monochromii. Odbicie kurczy się i schnie, choć może kurczę się ja sam, garbię i wystawiam kości, by przebiły zgniłe żyły i rozkwitem zasinień wyrosły z mojej skóry. Uciekam wzrokiem, rozbieganym oczopląsem usiłuję zmylić wszystkie te obrazy, zaciskam powieki i chcę wyłupać oszalałe gałki – by nie widzieć. Nie widzieć wciąż tej zieleni i machnięcia różdżką, ciała na podłodze i martwicy w naszych oczach. Kto z nas wtedy umarł, tato? Próbuję spojrzeć, dostrzec coś, odzobaczyć – ale oślepłem w ukąszeniu zieleni. I widzę cię mamo. Wciąż cię widzę.

Jak mam oddychać, gdy duszę się nieustannie? Gardło zaciska się niczym owinięte sznurem wisielca, a oddech gubi się w tchórzliwym ciele. Głos zaciera się, zatraca swoją barwę, i zatracam się ja sam w tej przeraźliwie głośnej ciszy. Milczę, a wciąż wrzeszczę, szepczę chropowatymi głoskami i boję się - boję, że znów zamiast ciepła przyniosę brzydotę. Dlaczego, tato, dlaczego? Twoje dziedzictwo rozrasta się plamami, przeżera moje tkanki i mięśnie niczym pasożyt, choć może pasożytem jestem tylko ja. Desperacko wbijam się kłami w powojenny porządek, ale mięso odrywa się i zostaję sam - znowu drapieżnik z ofiarą w pysku, syn śmierciożercy a może śmierciożerca sam w sobie. Niczym zamalowana farbą pleśń istnieję, wżeram się w mury i wszyscy pamiętają o mojej obecności, zgniłej, podłej i niechcianej. I choć udają, że mnie nie ma, ja wciąż tak obrzydliwie jestem.

Co zrobić mam, gdy upadam? Kości załamują się i trzeszczą, nie mają siły nieść bezwładnego ciała. Spowija mnie otępienie, oblepia mnie mocno, wdziera się mazią do ust i oczu, i wszystko traci jakby na znaczeniu. Trzęsę się, zakrywam uszy i szarpię splątane włosy, by wyrwać spod czaszki tworzącą się kakofonię, by raz na zawsze zanurzyć się w znieczulicy. Ale słyszę, wciąż słyszę mój wrzask i bolesne wycie, błagalne jęki, nazwisko rzucone niczym obelga, skowyty i nasze łzy. Przestań, tato, proszę. Gdy widzę cię w azkabańskiej klatce, milczę, bo żadne słowo nie chce opuścić mojej krtani - milczysz i ty. Może bez niej żaden z nas nie potrafi już mówić? Jak mam kochać, gdy tak cię nienawidzę? I jak nienawidzić, kiedy wciąż tak dziecięco kocham? Topię się i miotam, błądząc pozbawiony punktu odniesienia. I mimo odwiecznej samotności, dopiero teraz czuję się całkiem sam.

I jak mam żyć, gdy dawno już umarłem?

Muzyka — Relacje

Cześć, dziękuję wszystkim za poświęcenie czasu na przeczytanie karty Cyana. Zapraszam do wątków wszelakich <3
wizerunek: Loïc Paulmier
✉ loserbutmagicloser@gmail.com