I wake up to the sounds Of the silence that allows

Ophélie Baltimore

For my mind to run around; With my ear up to the ground; I'm searching to behold The stories that are told

Czarownica półkrwi ♦ VII rok ♦ Ravenclaw ♦ Klub szachowy, klub eliksirów i klub zaklęć ♦ Koło alchemiczne ♦ Zaklęcia i uroki ♦ Eliksiry ♦ Starożytne runy ♦ Historia magii ♦ Patronus jej nie wychodzi ♦ Bogin przybiera różne formy niepowodzenia, od słabej oceny, poprzez nauczyciela, który ją krytykuje ♦ Różdżka: Winorośl, 12 i 3/4 cala, włos z ogona jednorożca, odpowiednio giętka

Wciąż pamięta zdziwienie na twarzy ojca, kiedy dostarczono jej list w Hogwartu. Grali wtedy w szachy, a mężczyzna uczył ją, że pośpiech nigdy nie jest dobrym doradcą, że zawsze powinna dwa razy się zastanowić nim podejmie jakąkolwiek decyzję. Pamięta również reakcję matki, która na widok sowy z listem zbladła i przez chwilę wygladała tak, jakby miała stracić przytomność. Zapowietrzyła się, a potem pokracznie zaczęła tłumaczyć. Mówiła coś o czarodziejach i czarownicach, o Hogwarcie i o tym, że magia istnieje naprawdę. Twierdziła, że zerwała z tamtym życiem, że nie chciała mieć z nim nic więcej wspólnego i najlepiej będzie, jeśli szybko opuszczą to miejsce, nim oni ich znajdą. Dla Ophélie nie było to nic dziwnego. Kobieta często opowiadała jej różne bajki na dobranoc. Opowiadała o boginach, patronusie, o wilkołakach, aurorach i dementorach, a także o innych magicznych stworach. Ophélie myślała, że to kolejna, zmyślona opowieść, pretekst do kolejnej przeprowadzki. W końcu przenosili się średnio dwa razy do roku, ponieważ praca matki uniemożliwiała im zostanie w jakimś miejscu na dłużej. Jednak, kiedy chciała iść i grzecznie rozpocząć pakowanie, mocny uścisk dłoni ojca sprawił, że zatrzymała się na pierwszym schodku.

Ma doskonałą pamięć. I chociaż od kilku lat stara się wyprzeć tamto wspomnienie, to ono wciąż czasami powraca w koszmarach. W nich znów jest w mieszkaniu w Oksfordzie, a rodzice obrzudzają się obelgami. Wiedźma!, Kłamczucha! Wariatka! Powinieneś się leczyć! Pieprzony mugol! Pamięta również ten ból, który towarzyszył jej, kiedy dłoń ojca coraz mocniej zaciskała się na jej chudym ramieniu. Ale nic nie mówiła, w końcu dorosłym się nie przeszkadza.

Następnego dnia ojciec się wyprowadził, co nikogo nie powinno dziwić, zabierając ze sobą jedynie najbardziej potrzebne rzeczy. I chociaż matka twierdziła, że to nic takiego, to obie dobrze wiedziały, że słowa te są jedynie pięknym kłamstwem, które ma poprawić im obu samopoczucie. I chociaż kobieta zignorowała pierwszy list, tak samo, jak drugi, który spłonłą od ognia zapalniczki, to po trzecim wywróciła oczami i zabrała córkę na Pokątną. Była to szybka wycieczka, przepełniona ponagleniami i podszczypywaniem zniecierpliwionej Elaine, która na każdym kroku okazywała niechęć i jeszcze większe zniecierpliwienie. Ophélie nie miała, więc czasu, aby się ze wszystkim zapoznać czy wybrać to, co chce. Nie mogła też niczego wybrać, dlatego brała rzeczy, które jako pierwsze wpadały jej w ręce, nie chcąc bardziej złościć matki. Prócz udanych zakupów miała kilka siniaków na bladej skórze i za duże okulary, które przez pierwszy rok ciągle zsuwały jej się z nosa. Raz nawet ktoś jej na nich usiadł. Skleiła je, a potem dowiedziała się o zaklęciu. Użyła go kilkukrotnie i chociaż bardzo się starała, to na koniec roku nie nadawały się już do dalszego użytku. Dostała też za długą szatę, przez którą niejednokrotnie się potknęła, lecz za każdym razem udawała, że nic się nie wydarzyło i tak miało być. Nawet, kiedy zleciała ze schodów, potłukła kolana i zepsuła okulary. Nic się nie stało!

Kiedy wróciła po pierwszym roku do domu ze zdziwieniem odkryła dwie rzeczy - matka dalej wypierała się swojego czarodziejskiego pochodzenia, a ojciec wrócił do domu. Oboje do tej pory utrzymują, że jest w renomowanej szkole z internatem, w której nie ma zasięgu. Wraca jedynie na wakacje, bo na święta "się nie opłaca". Przyzwyczaiła się do tego. I opowiadając historie ze szkoły, pomija całą magiczną otoczkę. Z kolei na święta nie wraca, ponieważ ten czas woli spędzić w Hogwarcie. Ubiera wówczas najcieplejszą i najbardziej miłą piżamę, jaką posiada, owija się kocem i spędza czas przy ogniu z kominka. Polubiła ten klimat, który wówczas panuje. Puste korytarze, rozchulany wiatr i panujący chłód. I chociaż samotność przeraża ją równie bardzo, co towarzystwo nieznajomych, to lubi w ten sposób spędzać czas.

Co jakiś czas słyszy, że mogłaby bardziej przypominać matkę. Kobieta była przebojowa, pełna życia i energii. Nie bała się podejmować działań i często ładowała się w różne kłopoty. Przyzwyczaiła się do tych tekstów, nawet nauczyła się na nie odpowiadać. W końcu nie była własną matką i nie miała obowiązku, aby zachowywać się tak, jak ona. Mimo to, kiedy pierwszego dnia tegorocznych wakacji usłyszała, że jest przeklętą nudziarą, postanowiła, że czas wprowadzić do życia niewielkie zmiany. Dlatego do Hogwartu wróciła nieco odmieniona. Ścięła włosy, a pod odpowiednim światłem widać przebijające się różowe końcówki. Letni eksperyment, na który zdecydowała się za namową mugolskich znajomych z sąsiedztwa i który zakończył się niepowodzeniem. Cieszy się, że różowe prześwity są tak słabo widoczne, bo nie musi się tłumaczyć. A tym, którzy to zauważą, odpowiada krótko i szybko zmienia temat. Obiecała sobie, że w tym roku będzie się więcej odzywać, może nawet pochwali się zdobytą wiedzą albo rzuci mało zabawnym żartem.

Podobno ma zadatki na potężną wiedźmę. Podobno, bo sama w to nie wierzy. Potrafi wystraszyć się własnego cienia, kiedy w końcu oderwie wzrok od książki, którą właśnie czyta. Zawsze się denerwuje przed zajęciami z obrony przed czarną magią i o ból głowy przyprawia ją sama myśl o boginie. Zdarzało jej się nawet stracić przytomność na tych zajęciach. Ręce trzęsą jej się za każdym razem, kiedy musi wsiąść na miotłę i uspokaja się dopiero, kiedy czuje przyjemny powiew wiatru na twarzy, który też plącze kosmyki jej włosów. Zamyka wtedy oczy i biorąc głęboki oddech, czuje, że w końcu żyje. Zapewne, gdyby miała w sobie więcej chęci do rywalizacji, to zapisałaby się do drużyny quidditcha, a tak wystarczy jej, że czasami uważnie obserwuje treningi drużyn przez okna w pokoju wspólnym. Nie odzywa się niepytana, przesadnie stara się unikać kłopotów, a z nosa wciąż zsuwają jej się za duże i wyrobione już okulary, które z mugolskiej mody wyszły kilka lat temu.

When my back is to the world; That was smilin' when I turned

Czarodziejka półkrwi ♦ Córka czarownicy, która wypiera swoje pochodzenie i pracuje w jednej z angielskich gazet jako reporterka oraz fotografa ślubnego ♦ Mugolskie mieszkanie w Oksfordzie ♦ Życie na walizkach ♦ Zodiakalna panna ♦ 09.09.2004 r., Hospital Royal Brompton, Londyn ♦ Na szyi ma łańcuszek, który znalazła na Pokątnej przed rozpoczęciem nauki w Hogwarcie ♦ Standard lobe - srebrne półksiężyce ♦ Upper lobe - srebrne gwiazdki ♦ Solaris, towarzyszka w Hogwarcie ♦ Luna, ukochana staruszka, która została w domu ♦ Powiązania ♦ ♫

[Hej! Do kilku razy sztuka :) Ophelie to postać, która chodziła za mną już od pewnego czasu, więc cieszę się, że za namową mogę przywołać ją tutaj do życia. Piszemy się na wszystko i jeszcze więcej, także zapraszam! A im bardziej pokręcone, tym lepiej. Część kodu stąd, a część to moja wesoła kodowa twórczość. Piosenka, to Enemy Imagine Dragons, a na wizerunku cudowna Kennedy Claire Walsh. A, gdyby ktoś potrzebował, to zapraszam na maila: jestemyoda.babyyoda.gmail.com]