 |
| Vaughn Tyrell |
Animag trafiony czarnoksięskim zaklęciem, który ostatnie dwadzieścia jeden lat spędził w formie wilka, zdziczały, nieokrzesany, trzydziestoośmioletni barman w Świńskim Łbie. Syn nieżyjących już śmierciożerców, zamknięty pomiędzy potrzebą ponownego uczłowieczenia a całkowitym brakiem umiejętności w tej kwestii. Były Krukon o pustym spojrzeniu i świerzbiących pięściach.
Jest huraganem, co zrywa dachy i skórę z knykci, spróchniałym zębem cuchnącym śmiercią, jest otwartym złamaniem, trutką na szczury, kamieniem w bucie i brzytwą. Jest dzikością w każdym geście. Jest gęstym lasem niewypowiadanych słów, jest wartkim strumieniem, jest poplątany, przerzuty, wymięty i gnije. Jest pragnieniem i głodem, siedmioma grzechami, jest wyciągnięty z bajki dla dzieci, wypchany mchem i drutem. Jest z tych, co mają podbite oczy i serca, co klną w kaplicach i zbyt rzadko mrugają. Z tych, co niczym mit traktują spokój, co się karmią ciszą, co z drapieżności plotą warkocze. Gwałtownie wydarty ze świata, postrzępiony i skrzywdzony, przeżarty, pokaleczony.
Jest, choć jakby go nie było, bo pustka ustępuje miejsca jedynie, gdy pod bosymi stopami czuje wilgotną ściółkę. Nie może spać na miękkich łóżkach ani jeść smacznych posiłków, nie może znaleźć miejsca dla swoich rąk ani myśli, nie może uwolnić się od palącej potrzeby by wyć. Wyć z bezsilności i strachu, wyć za straconym czasem, za bladymi już marzeniami, wyć zarówno za tym, co ludzkie i mu obce i za tym, co zwierzęce, prymitywne i tak doskonale znane.
Czasami, gdy nocą cisza staje się nieznośna, wymyka się na dach by zatonąć w gwiazdach. Czasami, gdy uciążliwość towarzystwa doskwiera niczym cieknący nos, ucieka pomiędzy bujne drzewa by zatopić się w ciszy. Czasami zapomina o istnieniu słów, o prostych gestach, o uśmiechu. Pamięta jednak doskonale ogrom wolności i przytłaczającą samotność, i sam nie wie czy uścisk w piersi to tęsknota czy ulga.
***
