Venus as a boy

W uszach wciąż rozbrzmiewa huk trzaśniętych o drewnianą framugę drzwi. Ręce drżą i drży on cały, gdy dzierżąc w dłoni zabytkowe pióro, nie potrafi przelać najprostszych słów na pergamin – bo szum myśli znów przytłacza, bo przeraźliwe ukłucie beznadziei znów pozbawia trzeźwości umysłu, a jemu znów wydaje się, że jest w tym wszystkim całkowicie i nieuchronnie sam. Kilka kropel skapuje ze srebrnej stalówki, czernią atramentu plami niezapisaną jeszcze kartkę i z wolna rozlewa się na wszystkie strony, przyciągając spojrzenie przygnębionego młodzieńca. Ale on nie reaguje. Nie sięga po różdżkę, nie pozbywa się niechcianego nieporządku, w ogarniającym go roztrzęsieniu nie robi nic. Tylko wpatruje się w te przedziwne, nieznane mu kształty, i wpatruje się długo, a im dłużej, tym bardziej nieobecny się staje. Ucieka, ucieka gdzieś daleko stąd, z własnego pokoju, z własnego domu – bo znów łatwiej jest mu być tam, nie tutaj, bo znów tylko tam, nie tutaj, chciałby być. Gdzie nie ma miejsca na smutek, ponieważ cichy, kojący szept przy uchu i dotyk chłodnej dłoni na policzku odpędzają wszystkie zmartwienia. Gdzie nie trzeba udawać, że jest się kimś innym, a zwykłe bycie sobą jest satysfakcjonujące. Gdzie nie dosięga nieczułość lodowatego spojrzenia, które surowością osądu sprawia, że Lilian starając się stać więcej, nieustannie czuje się za mało.
Na ustach wciąż ciążą wykrzyczane we wzburzeniu słowa. Nie zmywają ich nawet spływające po twarzy łzy, które raz od czasu niedbale wyciera wierzchem dłoni – bo trzymał je w sobie tak wiele lat, zanim wybuchły falą histerii i spazmatycznego płaczu, bo tak naprawdę wcale ich nie żałuje, choć wolałby nigdy nie musieć ich wypowiadać, bo mimo wszystko dobrze wie, że zostaną z nim na długo, niezapomniane i niewybaczone, a on wbrew woli jeszcze gorzko pożałuje. Przecież to dopiero sam, samiusieńki początek wakacji. No właśnie. Sam, samiusieńki początek wakacji. Nie koniec, nie środek nawet. Początek. I nagle czas wydłuża się niebagatelnie, staje się największym Liliana wrogiem, kiedy wbrew jego pragnieniom kłania się mu stanowczym nadmiarem – minuty są godzinami, godziny dniami, dnie miesiącami, miesiące… wiecznością. I nagle, potwornym uderzeniem bezdechu, brutalną konfrontacją z rzeczywistością, wszystko do niego wraca. Ręce drżą, drży on cały. Szczypią blizny na dłoniach, miękną w przestrachu mięśnie, opada ociężała głowa. Trudności Lilianowi nie trzeba, one mnożą się same, w jego głowie, a jemu w tej kakofonii dramatycznych upadków z bezsilności chce się krzyczeć. Zaciska więc kurczowo dłoń na zabytkowym piórze, które od jakiegoś czasu w dłoni dzierży, macza więc ponownie stalówkę w kałamarzu, i nie mogąc krzyczeć głośno – krzyczy cicho, na papierze. Szybkim i chwiejnym pismem składa słowa nie zawsze czytelne, zdania nie zawsze ładne i składne, rozdygotaną dłonią kreśli co drugie i nadpisuje co piąte, naturą rozkojarzoną i chaotyczną przeskakuje od myśli do myśli, pisząc o wszystkim i o niczym, o smutku i nie smutku pragnieniu, o cierpliwości i jej braku, o nerwach i ich niezrozumiałym traceniu, o wzburzeniu i jak go opanować, o emocjach i jak się ich pozbyć. Aż kończy list słowami, co do których jedynych wątpliwości nie ma.

Gdybym tylko mógł jakoś przyśpieszyć czas, Aurelianie. Tak bardzo za tobą tęsknię.

Twój, Lilian

Z pochodzenia czystej krwi, syn Naczelnego Maga Wizengamotu i śpiewaczki operowej, sławnej zwłaszcza w świecie mugoli, gdzie zdecydowała się rozwijać swoją karierę. Starszy o całe półtorej minuty brat bliźniak Juniper Willis, która za życiowy cel obrała sobie uprzykrzanie mu życia. Lilian, należy wspomnieć, dłużny nie pozostaje.

Niełatwo go zdenerwować. No chyba, że jest się jego siostrą. I chociaż kłóci się z nią zdecydowanie częściej i głośniej niż powinien, stając na drodze do spokojnego i bezkonfliktowego utrzymywania kontaktów w pokoju wspólnym Ślizgonów, w rzeczywistości bardzo ją kocha i w razie kłopotów zawsze jest gotów stanąć po jej stronie.

Z powodu odmiennych stosunków do mugoli i ich świata, które zaczęły się stawać coraz bardziej problematyczne z każdym rokiem trwania małżeństwa, rodzice bliźniaków niekoniecznie dobrze się ze sobą dogadują. W przeszłości, każdy z osobna pochłonięty rozwijaniem własnej kariery, nieczęsto przebywał w domu rodzinnym, zrzucając opiekę nad dziećmi na barki dziadków ze strony matki, Hiacynthy.

Niełatwo go zdenerwować. No chyba, że jest się jego ojcem. Surowym sukinkotem, który nie potrafi i nigdy nawet nie próbował go zrozumieć. Bo po co? Lepiej tylko wymagać i wymagać. Dlatego młody Willis mimo wszystko lepiej dogaduje się z mamą i tylko dla niej z własnej woli wraca jeszcze do domu na święta.

Gdyby przyjrzeć się jego oczom z bliska, można zauważyć, że są dwukolorowe. Lewa tęczówka Liliana jest zielona, prawa zaś – niebieska.

Wychowany w niewielkim, portowym miasteczku, od dziecka często i z entuzjazmem towarzyszył dziadkowi podczas wypraw na ryby. Początkowo dziecięca ciekawość i fascynacja, przez lata pielęgnowane i skrupulatnie rozwijane, z czasem zaczęły przekształcać się w prawdziwe zainteresowanie, które towarzyszy mu aż do dzisiaj – choć z wędkarstwa samego w sobie zrezygnował już dawno. Dziś młodzieniec z dumą może określić się największym miłośnikiem żyjątek podwodnych, jaki kiedykolwiek w Hogwarcie przebywał. O ile w ogóle przebywał jeszcze jakiś.

Kiedy z lekkim wyprzedzeniem dowiedział się o nadchodzącej lekcji na temat boginów, podekscytowany Lilian poprosił starszego o rok – wtenczas – przyjaciela Gryfona, żeby noc wcześniej zakradł się się z nim do sali, w której odbywają się zajęcia OPCM. Sprawy nie do końca ułożyły się po jego myśli i ciężko stwierdzić, co byłoby, gdyby nie obecność oraz rychła interwencja Ashera, który wysłał bogina z powrotem tam, skąd został wypuszczony. Następnego dnia Lilian na lekcji się nie pojawił, symulując chorobę. Egzamin ostatecznie zdał. Z trudem, ale zdał. Chwała tym wszystkim zapomnianym zakątkom Hogwartu, w których grasują rozmaite w swojej rozmaitości stworzenia, że miał jak się do niego przygotować. I chwała Aurelianowi za to, że nieugięcie mu w tym wszystkim towarzyszył.

Zanim zaczął uczęszcząć do Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, rodzicie wysyłali go do szkoły muzycznej, gdzie nabył umiejętność gry na wiolonczeli. Instrument był jednym z jego nielicznych, samodzielnych wyborów i wciąż wraca do niego z takim samym uwielbieniem, jak na początku. Ostatnimi czasy już w roli samouka próbuje swoich sił również na gitarze klasycznej.

Zaklęcia nie są mocną stroną Liliana – szczególnie, kiedy podchodzi do nich w stanie silnych emocji. Jego różdżka lubi płatać mu wtedy niezbyt przyjemne figle. No dobrze, może czasem jednak łatwo go zdenerwować.

12 XVII 2005 BRIXHAM W WIELKIEJ BRYTANII / CZYSTEJ KRWI / SYN ĆWIERĆ-WILI / LESZCZYNA, WŁOS Z GŁOWY WILI, 10 CALI, GIĘTKA / PATRONUSEM WYDRA

Lilian Willis

SLYTHERIN / PREFEKT NA VI ROKU / CZŁONEK KLUBU ELIKSIRÓW ORAZ KOŁA TEATRALNEGO / WCIĄŻ UBOLEWA, ŻE NIE MA CZASU, ŻEBY DOŁĄCZYĆ DO CHÓRU

KIEDYŚ NAPISZĘ NOWĄ KP. WIZERUNEK: ERIN MOMMSEN | TYTUŁ: BJÖRK, VENUS AS A BOY
MAIL: LADY.ARIANA4455@GMAIL.COM | DISCORD: AIIEAN