sound the bugle now, tell them I don't care

Vardan Rosier

♦    ♦    ♦    ♦

Ma pięć lat, a ojciec po raz pierwszy sadza go na końskim grzbiecie całkiem samego. Siodło rozlewa się wokół niego jak polana w samym środku lasu, jeszcze ciepłe w miejscu, w którym siedzi, zbyt duże i zbyt twarde, ale lepsze niż każda, nawet najmiększa poduszka. Nogi dyndają mu śmiesznie, nie sięgając nawet do połowy strzemienia; trochę nimi macha, trochę śmieje się, bo grzbiet wałacha jest tak szeroki, że musi chyba już prawie robić na nim szpagat. Ojciec zawsze mówi, że duże konie są na duże nogi, chociaż Vardan nie wie, dlaczego - teraz jest wysoki, jak król, może patrzeć na wszystkich z góry, a to bardzo przyjemne uczucie. Chciałby móc już zawsze czuć pod sobą falujące przy każdym oddechu końskie boki, widzieć zaciekawione drgnięcie końskiego ucha, ale wtedy ojciec chwyta go pod pachy i ściąga z powrotem na ziemię, nieświadomy tego dziwnego poczucia pustki, z którym właśnie zostawia syna, jakby ktoś wyrwał mu z rąk coś, na czym nie wiedział jeszcze, że bardzo mu zależało.

Ma trzynaście lat, a matka po raz pierwszy pozwala mu dosiąść hipogryfa. To stara, łagodna samica, pierwsza, jaka zamieszkała z Seryną na francuskiej wsi, dawno temu, gdy kobieta wcale nie myślała jeszcze o profesjonalnym hodowaniu czegokolwiek, a już na pewno nie takich zwierząt. Podobno są niebezpieczne, podobno nie nadają się dla rodziny z dzieckiem, ale Vardan zawsze wiedział, że mają miękkie pióra i ostre dzioby, i on też zaczyna już chyba takie mieć. Kłaniał się hipogryfom, odkąd tylko pamięta, ale nie pamięta, żeby kiedykolwiek kłaniał się ludziom, zbyt nauczony szeptami o jego matce, o jego ojcu, o nim samym. Hipogryfa łatwiej jest szanować niż kogoś, kto uważa, że nie powinieneś nosić rodowego nazwiska tylko dlatego, że mąż twojej matki nie ma w sobie ani kropli magicznej krwi, i nie potrafi nawet powiedzieć ci tego w twarz.

Ma siedemnaście lat i mniej wygranych, niż chciałby przyznać. Jeśli wspaniałe źrebaki pochodzą od wspaniałych ogierów, Vardan musi być wyjątkiem potwierdzającym regułę; syn jeźdźca światowej klasy, którego wszyscy sędziowie jednogłośnie okrzykują przeciętnym, zgrzyta więc tylko zębami, gdy ojciec wraca do domu z kolejną wstążką i niezachwianą pozycją na podium. Sam nie wie do końca, kiedy przestali ze sobą rozmawiać, kiedy w jego piersi, tuż pod obojczykiem, zaczęło zalęgać się to obrzydliwe uczucie, zarazem oślizgłe i rozpalone jak dopiero co wyjęty z kominka kawałek węgla. Nie wie, kiedy zaczął zaciskać palce na wodzach tak mocno, że miękka skóra rękawiczek wpija mu się w to delikatne miejsce między kciukiem a palcem wskazującym. W gruncie rzeczy wie bardzo niedużo; to też, razem z paroma innymi rzeczami, sprawia, że smaga swoją klacz biczem trochę mocniej, niż powinien, i nikomu nie mówi, że tak naprawdę chciałby smagnąć nim kogoś zupełnie innego.

Ma dziewiętnaście lat i coś szumi mu w uszach, ale nie ma pojęcia, czy to jego własna krew, czy woda, czy jedno i drugie. Wszystko w zasięgu wzroku jest rozmazane, niewyraźne kształty zlewają się ze sobą w falującą, zabarwioną szkarłatem płachtę. Ktoś wyciągnął mu z płuc cały tlen i podpalił każdą komórkę jego ciała, a on nie chce być tak zapamiętany, jako topielec z rozszarpanym udem, jako plama czerwieni na powierzchni jeziora, nie chce, nie chce, nie chce, ale ręce ma zbyt zgrabiałe od zimna, by walczyć. Kończyny odmawiają mu posłuszeństwa, grzywa z tataraku ociera się o policzek niczym pełen czułości dotyk kochanka, ostre zęby wbijają w ciało, ale ból jest jak dochodzący z oddali krzyk jastrzębia, jak niewyraźne wspomnienie dotyku mokrej, błękitnej sierści i spojrzenia czarnych oczu przepełnionych odwiecznym głodem. Przez chwilę, ułamek sekundy, wie, że to musi coś oznaczać; że są do siebie tak przerażająco podobni, on i ona, wiecznie polujący, wiecznie niezaspokojeni, drapieżniki żerujące na kimś innym. Potem wie już tylko, że woda wlewa mu się do płuc, a on nie ma siły, żeby ją wypluć.

Ma dwadzieścia lat, prawie dwadzieścia jeden, i laskę przypominającą mu o tym, co stracił. Zdradził go koński grzbiet, zwabiły ciepłe chrapy, a zgubiła własna duma; została brzydka blizna i buty do jazdy wrzucone w najbardziej zakurzony kąt na strychu, z którego nie mogą go przedrzeźniać. Podobno kiedy został wyciągnięty z wody, brakowało mu już prawie połowy nogi; podobno nie oddychał tak długo, że w ogóle nie powinien był przeżyć. Czasami rzeczywiście wolałby wtedy umrzeć, nigdy nie obudzić się w szpitalu tylko po to, by dowiedzieć się, że magia wcale nie potrafi wszystkiego, ale cudy mają to do siebie, że nie sposób przewidzieć, kiedy cię jakiś rąbnie. Nie potrafi zbliżyć się do jeziora bardziej niż na odległość parunastu metrów; nie potrafi zadrzeć nogi na tyle, by wsunąć stopę w strzemię; nie potrafi nawet chodzić, kiedy zbliża się deszcz.
Pieprzyć takie cudy, naprawdę.

właśc. Vardan Maurice Rosier-Ange • urodzony 14 lipca 2000 we francuskim Caen • czarodziej półkrwi • syn Seryny Rosier i jej mugolskiego męża, Philiberta Ange • absolwent Hogwartu i były wychowanek domu Roweny Ravenclaw • od września 2020 stażysta Opieki Nad Magicznymi Stworzeniami • różdżka z drewna śliwowego i pióra lelka wróżebnika, 11 cali, sztywna • patronus nie do końca uformowany, bardziej przypominający białą chmurkę niż cokolwiek innego • boginem jezioro czerwone od krwi • dzieciństwo spędzone na wsi, wśród hodowanych przez Serynę hipogryfów • pierwsze dziesięć lat życia zamieszkiwał we Francji, jako że jego czystokrwista matka postanowiła odciąć się od historii rodziny i opuścić Anglię tuż po ukończeniu szkoły • potomek popleczników zarówno Lorda Voldemorta, jak i Gellerta Grindelwalda • daleko spokrewniony z rodami Lestrange i Black • raczej skromna kolekcja zwycięstw w zawodach ujeżdżeniowych • permanentna chromość lewej nogi będąca wynikiem ataku kelpii, który przeżył dwa lata temu • rzeźbiona w różane pnącza laska jedynym nieodłącznym towarzyszem • powiązania

Wizerunek: Ben Allen, tytuł: Bryan Adams, kod na zmieniający się tekst podebrany z American Codes (więc proszę klikać w romby). Ja wcale nie planuję tego, że moi chłopcy są tacy smutni, przysięgam, samo tak wychodzi, i, jak widać, bardzo lubię anafory, anafory są super. Vardan jest już mniej super, szczególnie kiedy tłucze tym swoim podpieraczem po piszczelach, ale da się z nim żyć, naprawdę. Szukamy: 1. kogoś, kto miałby mu za złe, że w ogóle istnieje i nie jest tak czystokrwisty, jak powinien;  2. hultaja, z którym mogliby wziąć się za łby i który ukradłby mu laskę;  3. jakiejś odważnej duszy do wątku epistolarnego. I wszystkiego innego też.  rainbowsfromspace@gmail.com
wącimy z: Darren, Leon

send us to perfect places

Albus S. Potter

basics • bonds • more • stories

czarodziej półkrwi • piąty rok nauki w Hogwarcie • od dwóch lat szukający w drużynie Slytherinu • członek Klubu Ślimaka, co zawdzięcza tylko i wyłącznie nazwisku • poza tym regularnie pojawia się na spotkaniach Klubu Szachowego i Koła Zielarskiego • różdżka wykonana z głogu, o rdzeniu z pióra feniksa, 10½ cala, giętka • boginem wydziedziczający go ojciec • właściciel dwuletniego samca fretki domowej imieniem Pork • kompletne magiczne beztalencie, które znośne oceny przynosi tylko dzięki ogromnym pokładom samozaparcia

Czasami patrzysz w lustro i nie widzisz nikogo poza sobą samym. Masz oczy matki i włosy ojca, ciemne i niesforne, tak jak jego ojciec i ojciec jego ojca przed tobą, ale nie możesz doszukać się w nich ani jego, ani jej, nie ważne, jak bardzo byś się nie marszczył i nie przekrzywiał głowy w obie strony. Podobno zawsze warto spojrzeć na sprawy pod innym kątem, ale obróciłeś się już wokół własnej osi tyle razy, że świat zaczyna niebezpiecznie wirować, i nadal nie dostrzegasz w sobie tego, co powinieneś zobaczyć. Ktoś kiedyś powiedział ci, że przecież tak jest dobrze, to nic złego; że żadne z nas nie jest idealną sumą wszystkich części składowych; że czasami jest się czymś mniej i to też jest w porządku. Sęk w tym, że właśnie nie jest, nigdy nie było, nawet, kiedy matka mówiła ci, że jesteś taki zdolny; od dawna już tak nie mówi, bo teraz wiesz, że to wszystko nieprawda, wiedziałeś odkąd skończyłeś dwanaście lat, a nauczyciele zawzięcie starali się przepchnąć cię na następny rok tylko dlatego, że urodziłeś się w takiej, a nie innej rodzinie. Niespodzianka, Albus: bliżej niż do ojca jest ci chyba do charłaka.

Czasami patrzysz w lustro i zastanawiasz się, jak by to było, urodzić się kimś zupełnie innym, nie musieć nosić ciężaru bycia tym odpowiedzialnym synem, któremu tak dobrze idzie nauka. Gdyby tylko wiedzieli, iloma nieprzespanymi nocami opłaciłeś swoje dobre oceny, Albus. Gdyby tylko wiedzieli, jak pocą ci się dłonie za każdym razem, kiedy bierzesz do ręki różdżkę, zastanawiając się, czy i tym razem nie skompromitujesz się tak, jak na pierwszych zajęciach z transmutacji; czasami chciałbyś złamać ją na pół i nigdy nie musieć kupować nowej, ale przeraża cię myśl o jakimkolwiek innym życiu, nawet, jeśli wreszcie czułbyś, że po raz pierwszy naprawdę możesz nabrać powietrza w płuca. Być może uda ci się powiedzieć to wszystko ojcu, kiedy następnym razem się spotkacie; być może wreszcie spojrzysz mu w twarz i powiesz: tato, jest mi ciężko; tato, nie radzę sobie; tato, nie jestem tobą, jestem tylko sobą, więc proszę, nie oczekuj ode mnie cudów. Ale wtedy musiałbyś patrzeć, jak zawód rozkwita na jego twarzy niczym ciemny siniak, i wiedzieć, że to wszystko twoja wina. Więc siedzisz cicho.

Simon Van Meervenne i Lorde; to pod imieniem to klikajki, a ja oddam jego głupie piętnastoletnie serce w dobre ręce (ale tylko męskie). Lubię toksyczne, skomplikowane relacje, chociaż lubię też w gruncie rzeczy wszystko inne, w szczególności ustalenia mailowe: rainbowsfromspace@gmail.com. Mam nadzieję, że taka kreacja postaci nikogo nie odstraszy, bo Albus nie wdał się w żadne z rodziców i jest naprawdę bardzo słaby, jeśli chodzi o magię, ale gdyby ktoś miał ochotę spróbować go w czymś podszkolić, cóż, be my guest. Trzeba tego gamonia trochę rozruszać.
wącimy z: Nevell, Lily, Dylan