My body is a cage

Nie ma czegoś takiego, jak zła emocja. Wszystkie uczucia, chwiejne momenty i chwile rozedrgania są jedynie znakiem, że żyjesz. Że sytuacje wokół ciebie wywołują jakąś reakcję. To dobrze. To dobrze, że chcesz krzyczeć, to dobrze, że chcesz płakać oraz drzeć się bez końca w bezchmurne niebo, podczas gdy inni spędzają słoneczny dzień, wylegując się na plaży. To nie twoja wina, że ludzie wokół ciebie nie czują się swobodnie w obecności negatywnej energii. Bez negatywów nie dostrzegłbyś pozytywów. Życie dzieje się niezależnie od tego, czy tego chcesz, czy nie. Poruszenie wewnętrzne jest naturalnym przebiegiem rzeczy. Wyrażenie złych stanów, posiedzenie z nimi, zaprzyjaźnienie swoich własnych demonów pozwala przepracować mnóstwo obciążających umysł ciężarów. Przecież demony nie muszą dusić cię przez lata twojej egzystencji. Zaakceptuj je. Podaj im rękę i naucz się żyć tak, żeby nie musieć ciągle z nimi walczyć. Czas to iluzja. Ciało to tylko pudełko, narzędzie dla kawałka energii całego świata reprezentowanej przez twoje ego. Jednak to właśnie tylko ego powstrzymuje cię od zrozumienia, że wszyscy jesteśmy częścią swego rodzaju strumienia świadomości, bez początku czy końca. Więc spokojnie. Śmierć nie jest aż tak straszna, to tylko kolejna zmiana stanu jestestwa.

Elowen Tremaine

✷ 13.08.1999, Newquay, Kornwalia ✷ była Puchonka ✷ mugolaczka ✷ nowa stażystka Zielarstwa ✷ patronusem foka ✷ bogina nigdy nie poznała ✷ Tale ukryta za kołnierzem ✷ mała wielka kontrabanda ✷

Dwa tysiące trzynasty rok był kolejnym, nudnym, zwyczajnym tokiem dni, tygodni, miesięcy. Wcale nie chciało jej się wracać do trzeciej klasy, lubiła własną przestrzeń, a dzielenie dormitorium z innymi dziewczynkami wcale nie było jej w smak. Perspektywa zmienia się jednak zależnie od sytuacji i gdy w listopadzie, zaledwie dwa miesiące po ponownym rozpakowaniu swoich rzeczy, musiała samotnie wrócić do rodzinnej Kornwalii, zrozumiała, że może Pokój Wspólny Hufflepuffu wcale nie był taki zły. Jej trzynastoletni umysł nie był w stanie pojąć ogromu sytuacji i nagle zapragnął być znowu w Hogwarcie, bo przecież siedzenie w starych ławkach, przez które nie raz nabawiła się drzazg, było lepsze niż liczenie kolejnych dni, tygodni, miesięcy, jednak tym razem przy łóżku podłączonej do rurek matki. Raki jeszcze niedawno żyły jedynie na dnie jeziora położonego przy szkockim zamku, jednak teraz zupełnie inny typ tego stworzenia zaatakował ciało najukochańszej osoby.

Niewiele osób rozumiało, gdy w dwa tysiące piętnastym wróciła jakaś taka spokojniejsza, może jeszcze cichsza, niż była, aby odrobić resztę edukacji. Nie za bardzo odnajdywała się w nowym roczniku, jako że przeżyła dwie wiosny więcej niż otaczający ją uczniowie. Dwie wiosny oraz o wiele więcej bólu, przynajmniej tak jej się wtedy wydawało. Może to dlatego potrafiła znaleźć bratnie dusze jedynie w ludziach, którzy również wydawali jej się zniszczeni w środku. Może to dlatego przyjęła postawę ja kontra świat, choć przecież w głębi duszy tak bardzo chciała znaleźć coś, co zapełni pustkę. Dopiero po zakończeniu szkoły zrozumiała, że ta złość, ta wszechobecna rozpacz pochłaniająca każdą komórkę jej ciała powoli niszczyła ją samą. Że zamknięcie się w sobie z obawy przed kolejną porażką, kolejnym otwarciem serca kończącym się upływem zbyt dużej ilości łez i krwi nie było odpowiedzią. Bo przecież ona zawsze chciała dać coś od siebie. Zawsze chciała być nieprzeciętna, zarażać innych wyjątkowością, aby ludzie czuli, że mogą się na nią otworzyć, a to nie zawsze musi łączyć się z bólem.

Może to dlatego wróciła do Hogwartu niecały rok po zakończeniu szkoły. Jej zapał do zielarstwa nigdy nie wygasł, jednak nikomu nie wspomina o tym, że to nic innego, jak mugolskie psychodeliki sprawiły, że odnalazła w życiu pasję i siłę do tego, żeby w końcu odpuścić. Że balast złości w akompaniamencie żalu był zbyt ciężki i że magia nie zawsze jest tak skuteczna, jak przeprogramowanie na nowo otwartego umysłu. Że to dlatego w jej pokoju w Hogwarcie jest aż tyle kolorowych rysunków. To tajemnica. Oni nie zrozumieją.

Hej misiaczki, dawno się nie widzieliśmy! Na HK byłam od dawna, to i tutaj postanowiłam wrócić.
Elowen jest bardzo zainspirowana serialem The Midnight Gospel i nie chcę, żeby ktoś przeistoczył ją w jakąś narkomankę, bo to nie o to tu chodzi.
Na zdjęciach Harmony Nice, w tytule Arcade Fire.
Piszcie na maila: unmei.sakerarenai@gmail.com.
Enjoy!
Wątki: Ethan, Gabriel, Zabini, Carrie (?).