And i try just not to think about my life, so i do another line

Nila Atherstone

VI rok | Ravenclaw

¥ ¥ ¥
Różdżka: 8 cali, jawor, włos z ogona jednorożca, bardzo giętka
Bogin przybiera postać zamglonego okna
Patronusem ćma












metr sześćdziesiąt notorycznego kłamstwa
szukająca | Redaktorka Proroka Nie-Codziennego | Klub Pojedynków
„mała cwaniara”

Nigdy nie miałaś problemu z wchodzeniem między ludzi… choć to może nie do końca tak. Ty przecież zwykle już siedzisz między nimi, kiedy zaczynają cię zauważać, jesteś pośród nich od pewnego czasu i obserwujesz. Z ptasią dokładnością wychwytujesz ich gesty i zapamiętujesz wręcz mimowolnie.
Kiedyś je powtórzysz. Nie w pełni świadomie, snując swoją własną, nową historię.

Jesteś jak kameleon, dopasowujący się do grupy, o którym nikt tak naprawdę nie wie, jaki ma kolor, gdy zostaje sam.

Wspominałaś, że pochodzisz ze Szkocji, ale rok później bardzo dokładnie opisałaś Liverpool. Byłaś już córką sędziny z Wizengamotu, aurorów, którzy polegli w trakcie poszukiwania ostatnich Śmierciożerców, owocem czarodziejsko-mugolskiego mezaliansu i potomkinią zbrodniarza. Plączesz się czasem w tych historiach, poprzednią przykrywasz następną, wciąż z tym samym błyskiem w oczach, z przejęciem i naturalnością, jakbyś całkowicie wierzyła we wszystko, cokolwiek mówisz. W kłamstwie wydajesz się zupełnie niefrasobliwa, uśmiechasz się, gdy wytykają ci brak spójności, przecież nawet o nią nie dbasz, a jeśli się przyjrzeć, można zauważyć, że pamięć masz wręcz fotograficzną. Ty po prostu nie zawracasz sobie głowy zbędnymi szczegółami, więc blizna, która przed wakacjami była śladem po smagnięciu zaklęciem, następnego roku staje się przyczynkiem do opowieści o pierwszym meczu Quidditcha. Dla uwiarygodnienia swojego statusu krwi zapisałaś się na mugoloznawstwo, dla kontynuowania rzekomej rodzinnej spuścizny, do klubu pojedynków. Wepchniesz się wszędzie, zajrzysz, spróbujesz, zawsze nieco nadpobudliwa i niezbyt ostrożna, przez co zapewne znowu stracisz brwi, gdy coś wybuchnie. Wydajesz się nie czuć lęku ani wstydu i trudno powiedzieć, czy w ogóle zauważasz, jak trudno czasem z tobą wytrzymać.

Jesteś utrapieniem.

Mimo tego, jak dużo mówisz o swojej rodzinie, w każde ferie zostajesz w murach zamku, a w ostatnie dni roku szkolnego stajesz się dziwnie cicha. Jest cię coraz mniej, znikasz i aż trudno powiedzieć, gdzie jesteś, kiedy Hogwart Express odwozi was do domów. Za rok znów wrócisz, uparta i wszędobylska, z ambicjami godnymi najbardziej stereotypowego Ślizgona i kilkoma nowymi bliznami w miejscach, których się nie pokazuje.

Myśl, że to będzie ostatni rok, sprawia, że częściej niż kiedyś milkniesz, bo przecież tak naprawdę nie jesteś nawet pewna, czy nie zrezygnujesz z nauki już w czerwcu. Opiekun domu co prawda przypomina ci o twoich planach zawodowych, ale czy na pewno powiedziałaś wtedy prawdę..?

*Cytat w tytule karty: Palaye Royale – Redeemer
Wizerunek to zdjęcie autorstwa Inny Mosiny, modelka to nieznana z nazwiska Irina.

¥ ¥ ¥

Zwariowałem, a to jest efekt. Mam nadzieję, że Nila przypadnie Wam do gustu. Jako, że to już moja druga postać na tym blogu, zmuszony jestem nałożyć sobie limit wątków (i tak wiadomo, że przekroczę, ale łudźmy się...). Poszukiwane powiązania typu wszelkiego, w tym ktoś, kto zawróci jej w głowie, ktoś kto odkryje jej sekrety i ktoś, kto uzasadni chorobliwą ambicję.

Wątki: 0/2

It was cold outside, but the stars were bright.

Lavon Carrow

nauczyciel mugoloznawstwa
czysta krew - lat 26 - syn Alecto Carrow

różdżka długa na 10 i pół cala, rdzeń pióra feniksa, czarny orzech, niezbyt giętka - patronusa wyczarować nie potrafi - boginem dementor - widma przeszłości na karku - trzy lata w mugolskim świecie - niemożność posługiwania się magią - nauczyciel z pasji i przypadku

Relacje Szkice

♫

IDom

There’s a ghost in my soul, a haunted home inside my mind, there’s a wraith in my eyes

Pierwsze, co przychodzi mu na myśl, gdy widzi wyblakłą pocztówkę wysłaną z domu, to zapach. Północna Kornwalia przesiąkła nadmorskim, mokrym wiatrem. Do dziś, kiedy patrzy na rozbijające się na zaczarowanym zdjęciu fale, czuje bliżej nieokreślony chłód. Nosi go głęboko w sobie, razem ze wspomnieniem opowiadającego mu o matce ojca. Teraz rozumie, że musiał być w niej szaleńczo zakochany, jeszcze zanim Ten, Którego Imienia Nie Wolno Było Wymawiać przegrał walkę o Hogwart. Zanim po raz pierwszy trafiła do Azkabanu i zanim, podtrzymywana przy życiu przez specjalistów ze Świętego Munga, powiedziała „tak”. Teraz jest niemal pewien, że gdyby tak bardzo nie chciała uciec spod wpływu dementorów, on nigdy by się nie urodził. Oczywiście nigdy nie powie o tym ojcu. Zbyt wyraźnie słyszy echo jego głosu, gdy opowiadał, jaka była, zanim przestała ich rozpoznawać. W tych opowieściach nie ma torturowanych uczniów Hogwartu, ani udziału w zabójstwach. Gdyby pewnego dnia nie znalazł na strychu zdjęcia identycznego, jak w pewnym artykule, uważałby jej los za niesprawiedliwy.

IIKwestia odwagi

Continued in my ways, I tried to run from all my past

Kiedy siadał na twardym stołku pośrodku Wielkiej Sali, zaciskał powieki, bojąc się spojrzeć na uczniów, którzy przed chwilą usłyszeli jego nazwisko. Poczuł, jak szorstki materiał zakrywa mu twarz, gdy osoba prowadząca Ceremonię Przydziału opuściła Tiarę na jego głowę. Za chwilę wszystko się rozstrzygnie. Nie umiał patrzeć na to inaczej, niż jak na wykładnię całej swojej przyszłości.
Tylko nie Slytherin. Proszę, tylko nie Slytherin, zaklinał w myślach, nieświadomy, że dokładnie tą samą prośbę kierował kiedyś do Tiary słynny Harry Potter. Gdyby ktoś mu o tym powiedział, zapewne utraciłby tą wątłą wiarę w swoją wyjątkowość, która później pozwalała mu jakoś funkcjonować w obrębie szkoły.
- Nie..? – usłyszał cichy głos w swojej głowie, od którego ciarki przeszły mu po plecach. Jego rodzina od wieków trafiała do Slytherinu. Zacisnął zęby, mając w sobie zbyt wiele dumy, by poprosić drugi raz, choć pod zaciśniętymi powiekami paliły łzy. I wtedy padło to, czego nigdy by się nie spodziewał:
- GRYFFINDOR!

IIIMilczenie

As I heard the voices although I couldn’t see

Z siedmiu lat najbardziej wyryła mu się w pamięci zmowa milczenia.
Ta cisza, która zapadała, gdy zgłaszał się do odpowiedzi na obronie przed czarną magią. Wymienione między uczniami spojrzenia, własną niepewność i nauczyciela, który nie mógł zabronić mu mówić, ale wypowiedź nigdy nie trwała długo.
To milczenie, kiedy na historii magii omawiali czas, w którym zwolennicy Tego, Którego Imienia Nie Wolno Było Wymawiać rządzili w Hogwarcie. Patrzyli, czy zblednie? Zaciskał wargi, wciskając wzrok w podręcznik. Oprócz niego było jeszcze kilku takich, znali się w dzieciństwie. Niektórzy zmienili nazwiska. Niektórzy wybielali rodziców. Część wybierała Durmstrang, zamiast Hogwartu.
Oficjalnie nie istnieli. Świat został oczyszczony ze zła, wojnę wygrali sprawiedliwi.
Tak samo, jak oficjalnie Lavon nie wiedział o sieci kontaktów między rodzinami byłych śmierciożerców.
Sam był częściowo poza nią, od kiedy trafił do Gryffindoru. Ślizgoni widzieli w nim nieomal zdrajcę. Gryfoni dziwili się, co robi pośród nich.

IVLojalność

I’m working night I’m working days, to prove the world that I am worthy of being seen

Wobec Gryfonów, tych z którymi dzielił dormitorium i tych, z którymi grał w Quidditcha.
Wobec matki, której nie znał inaczej, niż z odwiedzin pod jej celą, ale przecież była jego matką.
Wobec ojca, gdy milczał o kimś, kto przez kilka dni ukrywał się w pokoju o szczelnie zasłoniętych oknach.
Wobec tych nielicznych z Hogwartu, którzy dali mu jakąś szansę.

Lojalność: jedna zasada, jeden kodeks, powodujący tyle sprzeczności, sprawiający, że zamykał się w sobie, bo rzeczy, o których musiał milczeć było zbyt wiele. Najbardziej ze wszystkiego, starał się nie mówić o strachu. Ciężkim, lepkim, wybudzającym ze skupienia coraz natrętniejszymi myślami. A co jeśli jest taki sam? Co jeśli jego matka zaczynała tak samo? Co jeśli kiedyś, niechcący…
Co jeśli cała ta wściekłość, jaką czuł, znajdzie ujście..?
Tak przecież zaczynała się droga do czarnej magii.

VWolność

I stared into the mirror and I refused to cry, in the dusty glass I know a piece of me had died

Marzył o niej, odkąd poznał prawdę, a gdy nadeszła; gdy został całkiem sam w ich dużym, pustym domu, potrafił jedynie ściskać stary album ze zdjęciami i łkać jak dziecko, którym nigdy nie mógł czuć się w pełni.
Był wolny.
Nie było już przecież matki, jej krępe palce, które kiedyś przytrzymywał przez kratę, spoczywały w jakimś bezimiennym, celowo zrównanym z ziemią grobie. Nie było także złudzeń, że swoim postępowaniem zrani ojca. Dopiero wtedy stało się jasne, że przez te wszystkie lata po prostu czekał. A gdy już nie miał na kogo, za życia przeniósł się do innego świata. Czasami, patrząc na jego utkwiony w dalekim punkcie wzrok, Lavon miał nadzieję, że owa istniejąca jedynie w głowie starego człowieka rzeczywistość jest lepsza od autentycznej. Częściej nie czuł nic; podobnie jak niewiele czuły pielęgniarki ze Świętego Munga, kiedy prowadziły go do sali odwiedzin.

Został jedynie głuchy dom i rzeczy, których niegdyś dotykali, więc wolność smakowała rozpaczą.

VIPowrót

That cold, cold night taught me to survive, that september sky brought me back to life

Siedząc w gabinecie dyrektora Hogwartu, przez chwilę czuł się znowu jak wtedy, gdy mając jedenaście lat, kierował prośbę do Tiary Przydziału. Tym razem, zamiast zaciskać powieki, opuszkami palców zahaczał o schowaną za pazuchę różdżkę. Bezsensowny nawyk, skoro od miesięcy nie potrafił wykrzesać z niej ani odrobiny magii.
- Dlaczego właśnie mugoloznawstwo?

Opuścił wzrok, wyrwany ze wspomnień cichym szelestem wiatru, przesuwającego papiery na jego biurku. Westchnął, zamykając okno. Notatki ułożył równo, zaginając krawędzie tych większych kartek tak, by nie wystawały poza kolumienkę. Irytujący jego samego nawyk, jeden z wielu.
Do lekcji przygotował się tak, jak zawsze: jakby spodziewał się kontroli. Znosił je w milczeniu, doskonale rozumiał przecież, dlaczego dyrektor zwraca na niego baczniejszą uwagę, niż na pozostałych nauczycieli. Za każdym razem, kiedy Longbottom rzucał na jego różdżkę Priori Incancatem, wykrzywiał wargi ze słabo skrywaną nutą ironii. Bardzo by chciał, by z jej końca wypłynęło błękitnawe światło, by pojawiło się echo jakiegokolwiek zaklęcia. Ale dobrze wie, że tak się nie stanie. Pół Hogwartu szeptało, że jest charłakiem, ale dyrektor zapewne prędzej uwierzyłby, że chowa gdzieś drugą różdżkę.
Otuchy dodaje mu widok uczniów. Pamięta ich twarze i choć czasem z tylu głowy rozbrzmiewa ciche, bolesne pytanie, ilu z nich znało kogoś, kogo jego matka zabiła, widzi w nich dowód na nieustanny krąg życia, na lepszą przyszłość. To właśnie w sali lekcyjnej, opowiadając o mugolskich zwyczajach, czuje spokój, który, nie pamiętając, jak to jest być szczęśliwym, uznaje za znak dobrych dni.

Emme

OD AUTORA
Karta po liftingu, oprawę graficzną ponownie zawdzięczamy autorce Bastiana Lestrange.
Cytaty pochodzą z piosenek Nathana Wagnera (Lonely, November sky, Ghost). Tłumaczenie: 1. W mojej duszy jest duch, nawiedzony dom w mojej głowie, upiory w moich oczach. 2. Kontynuowałem na swoje sposoby, próbowałem uciekać od swojej przeszłości. 3. Słyszałem głosy, chociaż niczego nie widziałem. 4. Pracuję nocami, pracuję dniami by udowodnić światu, że jestem wart tego, by mnie zobaczono. 5. Gapiłem się w lustro i odmówiłem rozpłakania się, w zakurzonym szkle, które znam, część mnie umarła. 6. Ta zimna, zimna noc nauczyła mnie przetrwać, to wrześniowe niebo przywróciło mnie do życia. Cytat w tytule: na zewnątrz było zimno, ale gwiazdy świeciły jasno.

Po kliknięciu w tytuł fragmentu rozwija się cały akapit. Nutka skrywa playlistę.
Wizerunek: Twan Huijbers
Mimo sporej ich ilości, nadal przyjmuję wątki. Warunek - przyjdź z pomysłem / zalążkiem pomysłu. Aktualnie nie mam siły na wymyślanie następnych fabuł, nie mając żadnej zahaczki. Preferuję wątki mocne, trudne, dramatyczne, zaangażowane w realia i wpływające mocno na postać i zawsze będę je faworyzował względem wątków luźniejszych. Powiązaniom mówię TAK. Więcej informacji, możliwość cichego knucia i rozmów pod adresem glosbezrozsadku@gmail.com

PS. To nieprawda, że gryzę. Ja po prostu nie umiem w autoprezencję.

Puchar Domów - mała niespodzianka od belfra

Przyszło mi do głowy, że skoro mamy na blogu system punktowy, fajnie byłoby jakoś wyróżnić osoby ze zwycięskiego domu, co by ta wygrana nie przeszła tak cicho i niezauważenie. Trochę się spóźniłem, w dodatku odstawiam samowolkę, ale liczę, że Administracja się za ten post nie obrazi ;) Z kilku artystycznych form padło na kolaże, bo były najłatwiejsze do zrobienia spośród rzeczy, które można spersonalizować. Mam nadzieję, że się spodobają.

Tak, więc, GRATULACJE dla naszych Puchonek, Emerson i Verse! 

Lavon ma cichą nadzieję, że do ogłoszenia następnych wyników Gryffindor przestanie świecić pustkami, a Slytherin nie wygra. Wcale nie jest stronniczy. Wcale. 

>Link do zasłoniętej karty<